Maria Mazur z Dębicy to symbol trwałości Sieci Obywatelskiej Watchdog Polska. Zakładała naszą organizację, była członkinią zarządu, rekrutowała pierwszą osobę do pracy, była pierwszą osobą, którą mogli poznać uczestniczy i uczestniczki Szkoły Inicjatyw Strażniczych. Przez wiele lat była fundamentem i duchem naszej organizacji. Dla mnie osobiście była Przyjaciółką.
Maria nie żyje. Miała piękne i szczęśliwe życie. Co dała naszej organizacji?
2005 rok. Styczeń. Rekrutujemy pierwszą osobę do biura. Przychodzi kolorowa dziewczyna z dreadami. Jaskrawe, różowe kolczyki. Uśmiechnięta. Entuzjastyczna. Trochę wydaje się zbyt optymistycznie patrząca na świat i unosząca się nad ziemią. Ale wspólnie z Marią i z Ryśkiem Skrzypcem z Kobióra, myślimy: A może właśnie takiej osoby potrzebujemy? Takiej energicznej, trochę naiwnej, kolorowej? Głosowaliśmy na serwetkach papierowych w pobliskim barze. Maria była najbardziej „za”. Czy ktoś z nas wiedział jaki kapitał wybraliśmy? Tą jedną decyzją zbudowaliśmy fundament Stowarzyszenia. Magda Chustecka, którą wtedy zatrudniliśmy, nie tylko stoi za częścią naszych pierwszych inicjatyw – Pozarządowym Centrum Dostępu do Informacji Publicznej i Szkołą Inicjatyw Strażniczych, ale też przyciągnęła do nas kolejne osoby, które rozwinęły organizację – Dariusza Kraszewskiego, Krzysztofa Izdebskiego i Szymona Osowskiego. Maria miała świetną intuicję i wyczucie ludzi.
A potem 2007 rok. Pierwsza Szkoła Inicjatyw Strażniczych. 
Pięć sesji szkoleniowych. Pierwsza o tym, co to znaczy być watchdogiem. Prowadziły Maria i Iryna Matiyenko. Po całym cyklu dostaliśmy od osób uczestniczących informację zwrotną, że trenerzy z nas może niezbyt doświadczeni, ale jest w nas żarliwość i prawda. Kto dostał najwyższe noty? Zgadnijcie.
Wraz z Marią część tego świata, którego była niegdyś centrum, odchodzi. Nie jest łatwo to zaakceptować, zwłaszcza tym z nas, dla których jest to fundament. Możemy się przynajmniej cieszyć, że pomimo rzadkich ostatnio kontaktów, jeszcze trzy lata temu mogliśmy spędzić razem czas na nieformalnym Patriotycznym Zjeździe Watchdogów – 11 listopada.
Mario, bardzo Ci dziękuję(my) za to wszystko co wniosłaś do mojego i naszego organizacyjnego życia. Jakoś nie mogę pogrążyć się w smutku. Widzę Twój uśmiech i lekką złośliwość. Cieszę się, że byłaś z nami.
Dziękuję bardzo za to wspomnienie o Marii.
Nigdy nie zapomnę jej humoru, energii i naszych rozmów…
Dzisiaj są moje pierwsze urodziny, gdy nie odebrałem telefonu o 10.00 od mojej Mamy.
Dla Niej ja to był zawsze Człowiek, który potrzebował pomocy.
To było Jej największą siłą i uruchamiało w Niej dodatkową energię.
Dziękując mojej Mamie za dar życia, proszę Pana Boga, aby Jej wynagrodził za dobre życie.
Uświadamiasz mi, że ja też nie dostałam tego telefonu. A zawsze to robiła. Trzeba się cieszyć, że w ogóle mieliśmy okazję być z Nią w naszych życiach. Nie każdemu się tak udało.